ŚWIATOWID

w51

Jakubowska .... uniewinniona od zarzutu ... "lub czasopisma"
Śledztwo w sprawie Grupy Trzymającej Władzę .... umorzone.
[link widoczny dla zalogowanych]

w51 · Wysłany: Nie 10:12, 02 Mar 2008 Temat postu:

Z bloga Leszka Millera

01 marca 2008Czas oszczerców i czas pokrzywdzonych

Prokuratura Krajowa postanowieniem z dnia 22 stycznia bieżącego roku ostatecznie umorzyła śledztwo w odniesieniu do zarzutów znajdujących się w sprawozdaniu posła Zbigniewa Ziobry, które mylnie, choć celowo zwane jest sejmowym raportem komisji śledczej do sprawy Rywina.

Faktyczne sprawozdanie na wniosek posłanki Anity Błochowiak zostało przyjęte w dniu 5 kwietnia 2004 roku i jest ono całkowicie odmienne od ustaleń posła Ziobry. Komisja Śledcza uznała, że „Nie ma podstaw do twierdzenia, że istniał związek między korupcyjną propozycją złożoną przez Lwa Rywina, a procesem legislacyjnym ustawy o radiofonii i telewizji. Nie ma też podstaw do twierdzenia, że Lew Rywin został wysłany do Agory w imieniu jakiejkolwiek grupy lub osoby, instytucji lub partii politycznej”. Jednym słowem komisja stwierdziła, że nie istniała grupa trzymająca władzę i że propozycja Lwa Rywina nie miała związku z pracami nad ustawą o radiofonii i telewizji.

Sprawozdanie komisji śledczej odrzucające istnienie grupy trzymającej władzę oraz eliminujące inne „rewelacje” posłów: Ziobry i Rokity wywołało furię mediów i polityków. Histeryczna fala zniewalała, co słabsze charaktery i ośmielała sejmowych chuliganów. W rezultacie Sejm postanowił „poprawić” sprawozdanie komisji mimo, że przestrzegało przed tym wielu wybitnych prawników.

Na posiedzeniu Sejmu w dniu 24 września 2004 roku poseł Wacław Martyniuk prezentował jednoznaczne opinie znanych ekspertów. Profesorowie: Stanisław Gebethner, Mirosław Granat, Paweł Sarnecki, Andrzej Szmyt i Piotr Winczorek, ostrzegali przed użyciem bezprawnej procedury to jest głosowaniem przez Sejm nad sprawozdaniem komisji śledczej i sześcioma wnioskami mniejszości. Odpowiedzią był cyniczny rechot i przekonanie, że nareszcie jest dobra okazja, aby dokopać rządowi Millera i SLD. W pospiesznym głosowaniu uznano procedurę za zakończoną, a propagandowy bubel Zbigniewa Ziobry za stanowisko Sejmu.

Za tą decyzją opowiedziała się nie tylko sejmowa prawica, ale także 30 renegatów z SLD, którzy koniunkturalnie zapisali się do partii Marka Borowskiego. Oprócz SLD i Unii Pracy tylko posłowie PSL starali się zachować resztki przyzwoitości. Prawie połowa z nich nie wzięła udziału w tym bezprawnym i ośmieszającym Sejm głosowaniu.

Głos wybitnych ekspertów nie poszedł jednak na marne. 3 czerwca 2005 roku Sejm zmienił ustawę o komisji śledczej wprowadzając przepis zabraniający głosowania nad sprawozdaniem komisji oraz wprowadzania poprawek. Oznacza to, że w oparciu o dzisiejszy stan prawny stanowisko Zbigniewa Ziobry, ani inne wnioski mniejszości nie mogłyby być głosowane. Sejm przyznał tym samym, że popełnił błąd głosując sześć wersji prawdy nie podjął jednak żadnych działań przeciwko ludziom, którzy do tego wynaturzenia doprowadzili.

Na podstawie przyjętego przez Sejm stanowiska, Zbigniew Ziobro skierował do prokuratury doniesienie o popełnieniu przeze mnie siedmiu przestępstw. Miały one uwiarygodnić oszczerstwa o rażących nieprawidłowościach w pracach nad ustawą o radiofonii i telewizji, korupcyjnym charakterze tych prac i patologicznych praktykach władzy. Wszystkie zarzuty Zbigniew Ziobro uzasadniał łamaniem Konstytucji i odpowiednich ustaw. Wszystkie pociągały za sobą moją odpowiedzialność karną i odpowiedzialność konstytucyjną przed Trybunałem Stanu. Wszystkie oskarżenia Zbigniewa Ziobry prokuratura odrzuciła i zdyskwalifikowała nie dopatrując się żadnego naruszenia prawa.

W sprawozdaniu Zbigniewa Ziobry jest powtarzany zarzut o moim udziale w grupie trzymającej władzę, która miała wysłać Lwa Rywina z korupcyjną propozycją do Agory. Prokuratura mimo kilkuletnich drobiazgowych badań nie stwierdziła istnienia, ani składu tej grupy uznając w końcu fakt przedawnienia sprawy.

Niepotwierdzenie oskarżenia Ziobry o istnieniu grupy trzymającej władzę, jak i siedmiu zarzutów, o których mówiłem wcześniej całkowicie i ostatecznie dyskwalifikuje sprawozdanie Zbigniewa Ziobry. W tym stanie rzeczy ten propagandowy gniot nadaje się tylko do kosza.

Dyskwalifikacja nie dotyczy tylko sprawozdania Zbigniewa Ziobry, ale i wszystkich parlamentarzystów, którzy za nim głosowali. Orzeczenie prokuratury to symbol wstydu i przestrogi dla posłów, którzy przed głosowaniem nie zadają sobie trudu, aby sprawdzić, o co chodzi lub też dobrze wiedzą, że chodzi wyłącznie o ich korzyść.

Orzeczenie prokuratury to także ukłon w kierunku sprawozdania Komisji Śledczej z 5 kwietnia 2004 roku. Sześcioro członków tej komisji, którzy opowiedzieli się za prawdą, a nie potwarzą nie było w stanie uratować prestiżu całego Sejmu, ale przynajmniej uchroniło komisję przed kompromitacją.

Oto nazwiska sześciorga sprawiedliwych: Anita Błochowiak, Bohdan Kopczyński, Bogdan Lewandowski, Jan Łączny, Stanisław Rydzoń i Jerzy Szteliga.

Sprawozdanie Zbigniewa Ziobry bez żadnej wartości prawnej za to uparcie zwane raportem sejmowej komisji śledczej stało się podstawą działań prokuratury i narzędziem do walki z lewicą. Politycy i dziennikarze, którzy ochoczo zwolnili się od myślenia wykreowali przy tej okazji Zbigniewa Ziobrę na sprawiedliwego szeryfa i bojownika o prawdę.

Pierwszym potężnym ciosem w ten wizerunek był wyrok sądu uniewinniający Aleksandrę Jakubowską. Sąd podkreślił, że podstawowym błędem prokuratury było bezkrytyczne przyjęcie raportu Ziobry za podstawę oskarżenia i nie dokonanie analizy prawnej postawionych tam zarzutów. Sąd dokonał tym samym ważnej i krytycznej oceny samego raportu jak i tych posłów, którzy ten bubel poparli.

Sędziowie uznali też, że na Aleksandrę Jakubowską szukano paragrafu pod z góry założoną tezę, co jest miażdżącym oskarżeniem prokuratury wołającym o natychmiastową interwencję dyscyplinarną prokuratora generalnego i wszystkich ludzi oraz instytucji, którzy mają czuwać nad przestrzeganiem praw obywatelskich.

Skandalem, ale i znakiem czasu jest to, że rzecznik praw obywatelskich nie zajął się do tej pory tak jaskrawym przykładem nadużycia prawa przeciwko obywatelce Rzeczpospolitej.

Dyskwalifikacja sprawozdania Zbigniewa Ziobry, to ciężki cios dla wszystkich, którzy z mitycznej grupy trzymającej władzę uczynili symbol patologii III Rzeczypospolitej, znak Rywinlandii i zapotrzebowania na IV RP. Dla tych, którzy aferą Rywina uwiarygodnili kryminalistyczną wizję III RP, doprowadzili do upadku mojego rządu i zniesławienia SLD. Złamali życiorysy wielu osób oraz przyczynili się do niekorzystnego wizerunku Polski w przeddzień naszego wejścia do Unii Europejskiej.

Po raz drugi po sprawie Olina, w demokratycznej Polsce doprowadzono do zmiany rządu metodą manipulacji i prowokacji. Fałszywe oskarżenie zostało wykorzystane z całym tupetem i bezczelnością. Macherzy od umysłowych manipulacji dowolnie tworzyli fakty, wybierali kolejne prawdy, a politycznego konkurenta czynili kryminalistą. Jak napisał prof. Bronisław Łagowski „Afera, która realnie rozegrała się w kręgu kilku zaprzyjaźnionych osób, polegająca na tym, że Rywin próbował wycyganić kilkanaście milionów dolarów, których zresztą mu nie dano, została wykreowana cynicznie przez polityków i wielkie media na skandal stulecia, świadczący o dogłębnym skorumpowaniu SLD. Niektórzy działacze Sojuszu od razu poczuli się winni. Część uciekła z ostrzeliwanego miejsca i założyła partyjkę poza polem rażenia. Nikt nie nazwał rzeczy po imieniu”.

Niestety, jak słusznie zauważył prof. Łagowski fałszywe oskarżenie zostało wykorzystane nie tylko przez jawnych wrogów SLD, ale także w wewnętrznej walce na lewicy. Aleksander Kwaśniewski i jego współpracownicy, którzy przejęli ster rządów w Sojuszu wykorzystali sprawę Rywina do pozbycia się politycznych rywali, a Marek Borowski do rozbicia SLD.

Wymarzone od dawna połączenie z działaczami dawnej Unii Wolności mogło dokonać się tylko przy słabym SLD. Wszystko, co temu służyło miało skryte lub jawne poparcie obozu byłego prezydenta. Stąd brały się niechęć i brak energii w walce z oszczercami, w wyniku, czego lewica poniosła ciężkie straty, straciła impet i popadła w letarg. Tylko w takim klimacie mógł powstać projekt wyrosły na aferze Rywina nazwany Lewica i Demokraci. Znane hasło „Gazety Wyborczej” zatrzymać SLD znalazło swoje praktyczne zastosowanie.

Po umorzeniu śledztwa pojawiły się oburzone głosy, że największa afera wolnej Polski, która umożliwiła prawicy obalenie rządzącej lewicy i połamała wielu ludzi zakończyła swój żywot, a winnych jak nie było, tak nie ma. Podzielam to oburzenie. Tej sprawy nie wolno tak zostawić.

Nie można tolerować sytuacji, w której za pomocą kłamstw i pomówień, oszczerstw i potwarzy zmienia się rządy, wpływa na wynik wyborów, kryminalizuje całe państwo i formację polityczną. Dla bezpieczeństwa państwa polskiego takie praktyki muszą być tępione i eliminowane. Dlatego też na umorzeniu śledztwa ta sprawa nie może się skończyć.

Skończył się czas oszczerców, ale zaczyna się czas pokrzywdzonych.

W pierwszym kroku zwrócę się do marszałka Sejmu o doprowadzenie do unieważnienia uchwały z dnia 24 września 2004 roku czyniącej sprawozdanie Zbigniewa Ziobro stanowiskiem Sejmu. Nie idzie tylko o to, że zawiera ona kłamstwa obalone przez prokuraturę, co już samo w sobie ośmiesza wysoką izbę. Chodzi o coś znacznie poważniejszego. Uchwała ta opublikowana w Monitorze Polskim w numerze 41 z 2004 roku jest całkowicie nielegalna. Nie została przyjęta przez Sejm w regulaminowym trybie. Żaden z koniecznych przepisów regulaminu Sejmu nie został w tym przypadku zastosowany. Projekt uchwały nie został wniesiony zgodnie z obowiązującą procedurą, nie stanowił oddzielnego druku sejmowego, nie miał swojego reprezentanta, nie miał uzasadnienia, nie był przedmiotem pierwszego, ani drugiego czytania. Ten niesłychany w historii polskiego parlamentaryzmu przykład legislacyjnego gwałtu nie może być dalej podtrzymany. Byłby to wyraz braku szacunku dla obywateli wierzących w powagę i rzetelność Sejmu.

W zależności od reakcji marszałka Sejmu na mój wniosek zapowiadam też inne kroki łącznie z odwołaniem się do instytucji międzynarodowych.

W dochodzeniu zadośćuczynienia będę aktywny nie tylko z uwagi na ogromną cenę, jaką ja i moja rodzina zapłaciliśmy i płacimy nadal za wpisanie mnie w aferę Rywina, ale i kosztów politycznych, jakie poniosła Polska i moja formacja. Politycznym celem naszych wrogów było przestraszenie i zawstydzenie obywateli, którzy w 2001 roku oddali głos na SLD. Afera Rywina miała ich przekonać o skorumpowanym Sojuszu i rządzie podatnym na korupcję. Miała ich przerazić, odebrać dumę i radość z opowiedzenia się po stronie lewicy. Miała wywołać skrępowanie i zażenowanie sprowadzające przyszłe szanse lewicy do przysłowiowego zera. Miała uruchomić lawinę błota, spod którego nikt, kto znalazł się w jej zasięgu nie mógłby się już nigdy wydostać.

Ta oburzająca intryga rozpadła się na dobre. Obywatele, którzy w 2001 roku głosowali na lewicę nie pomylili się. Mieliście Panie i Panowie rację i nie noście w sobie poczucia winy. Dobrze wybraliście wtedy i możecie wciąż dobrze wybierać. Choć tamtego SLD już nie ma, a to, co z niego zostało w postaci LiD nie jest warte uwagi, polska lewica - PL istnieje. Dalej macie państwo prawdziwy wybór.

Załącznik.

Wykaz zarzutów Zbigniewa Ziobry będących zawiadomieniem do prokuratury o przestępstwie popełnionym przez Leszka Millera.

Wszystkie zarzuty okazały się nieprawdziwe i zostały objęte postanowieniem o umorzeniu śledztwa wobec stwierdzenia prokuratury, że „czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego na podstawie art. 17 par. 1 pkt 2 kpk”.

Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów RP, w okresie od grudnia 2001 r. do lutego 2002 r. inspirował działania naruszające art. 7 oraz art. 146 pkt 1 Konstytucji RP, art. 34 ust. 1 ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 1999 r. Nr 82, poz. 928 z późn. zm.) oraz art. art. 7 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 1999 r. nr 82 poz. 929 z późn. zm.) w ten sposób, że wyrażał zgodę na działania, w wyniku, których osoby do tego nieuprawnione tj. Robert Kwiatkowski, Włodzimierz Czarzasty oraz Aleksandra Jakubowska inicjowały i opracowywały politykę Rady Ministrów.

• Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów, w okresie pomiędzy 1 grudnia 2001 r. a 7 stycznia 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 149 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 37 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 1999 r. nr 82 poz 929 z późn. zm.) oraz art. 5 pkt 1 ustawy o RM w ten sposób, że ustnie polecił szefowi kancelarii Rady Ministrów, Markowi Wagnerowi, upoważnić sekretarza stanu w ministerstwie kultury Aleksandrę Jakubowską do prowadzenia uzgodnień międzyresortowych projektu nowelizacji ustawy o RTV, a ponadto w taki sam sposób osobiście upoważnił A. Jakubowską, podczas gdy jedynym uprawnionym do wydawania takich upoważnień był minister kultury.

• Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów, w dniu 26 czerwca 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 149 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 37 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 1999 r. nr 82 poz. 929 z późn. zm.) w ten sposób, że polecił Aleksandrze Jakubowskiej prowadzić prace nad autopoprawką, podczas gdy należało to do wyłącznej kompetencji ministra kultury, w tamtym czasie A. Celińskiego.

• Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów, na przełomie października i listopada 2001 r. naruszył art. 7 Konstytucji RP oraz art. 17 ustawy o RM, w ten sposób, że ustne upoważnił szefa KPRM M. Wagnera do ustalania porządku obrad Rady Ministrów, podczas gdy upoważnienie to było zastrzeżone do wyłącznej, niezbywalnej kompetencji prezesa Rady Ministrów.

• Leszek Miller pełniący funkcje prezesa Rady Ministrów, w dniu 19 marca 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 118 Konstytucji RP, art. 1 ustawy o RM, § 2 Regulaminu prac RM, w ten sposób, że polecił sekretarzowi Rady Ministrów Aleksandrowi Proksie, za pośrednictwem szefa kancelarii Rady Ministrów Marka Wagnera umieścić w porządku obrad Rady Ministrów projekt, z którym członkowie Rady Ministrów nie mieli możliwości się zapoznać i zgłaszać do niego uwag, albowiem warunkiem podjęcia kolegialnej decyzji przez Radę Ministrów jest wcześniejsze zapoznanie się z treścią procedowanego dokumentu, co nie miało miejsca.

• Leszek Miller pełniący funkcje prezesa Rady Ministrów, w dniu 27 marca 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 118 Konstytucji RP oraz art. 1 ustawy o RM, w ten sposób, że przesłał do Sejmu projekt ustawy o RTV, który nie był inicjatywą ustawodawczą rządu, gdyż w dniu 19 marca 2002 r. stworzył on warunki braku kolegialnego rozpatrzenia i zdecydowania o kształcie projektu przez Radę Ministrów, w wyniku czego projekt był prywatną koncepcją nieformalnej grupy osób pracującej nad projektem.

• Leszek Miller, pełniący funkcje prezesa Rady Ministrów, w okresie pomiędzy 4 a 6 marca 2003 r. naruszył art. 7 Konstytucji RP oraz art. 9 ustawy o RM, przez to, że ustnie upoważnił podsekretarza sekretarza w ministerstwie kultury R. Skąpskiego do reprezentowania stanowiska Rady Ministrów w Sejmie w sprawie projektu nowelizacji ustawy o RTV, podczas gdy na podstawie uchwały Rady Ministrów z 19 marca 2002 r. prawo do reprezentowania stanowiska rządu należało do wyłącznej kompetencji ministra kultury.

w51

Leszek Miller żąda od marszałka Sejmu unieważnienia raportu podsumowującego pracę sejmowej komisji śledczej badającej tzw. "aferę Rywina".

Miller mówi, że uchwała Sejmu przyjmująca raport "legalizuje kłamstwo", ponieważ prokuratura "zdyskwalifikowała opinie i wnioski Zbigniewa Ziobry".
W maju 2004 roku Sejm przyjął raport autorstwa Zbigniewa Ziobry z prac komisji śledczej. W raporcie polityka PiS, "grupę trzymającą władzę" tworzyli: Leszek Miller, Aleksandra Jakubowska, Lech Nikolski, Robert Kwiatkowski i Włodzimierz Czarzasty. To właśnie ta grupa miała wysłać Lwa Rywina do Adama Michnika i Agory z żądaniem 17,5 mln dolarów łapówki łapówki w zamian za ustawę medialną. Białostocka prokuratura w styczniu 2008 roku umorzyła śledztwo w sprawie tzw. "grupy trzymającej władzę".

Były szef Telewizji Polskiej Robert Kwiatkowski pozwał Sejm do sądu za przyjęcie raportu Ziobry.Sejm pozwany do sądu
W kilkusetletniej historii polskiego Sejmu, nikt nigdy jeszcze nie pozwał... czytaj więcej »

Wygrał w sądzie i prokuratura umorzyła

Leszek Miller już zwrócił się do marszałka Sejmu z oficjalnym pismem, aby ten podjął kroki zmierzające do unieważnienia sejmowej uchwały przyjmującej raport Ziobry. Miller pisze do Bronisława Komorowskiego, że uchwała powinna zostać unieważniona, ponieważ wygrał w sądzie proces w tej sprawie ze Zbigniewem Ziobrą. - Zbigniew Ziobro, który jest autorem wniosku mniejszości, sformułował w swojej opinii siedem zarzutów – powiedział Miller na konferencji prasowej. – W dodatku w styczniu tego roku prokuratura zdyskwalifikowała opinie i wnioski Zbigniewa Ziobry – powiedział Miller. - Kontynuowanie sytuacji, gdy jest uchwała, która legalizuje kłamstwo i czyni z kłamstwa dokument państwowy, nie może mieć miejsca - mówi Miller.

[link widoczny dla zalogowanych]

I słusznie