ŚWIATOWID

w51

Kierunek Berlin

Nie wolno sprowadzać udziału polskich żołnierzy w II wojnie światowej do AK i armii Andersa

Za parę lat, kiedy wyjdziemy na spacer na ulicę lub pojedziemy poza rodzinne miasto, może nam się ukazać przykry widok. Pozmieniane nazwy ulic, pocięte lub zdeformowane i poprzerabiane pomniki, „poprawione” ekspozycje muzealne, zdewastowane przez złomiarzy skanseny militarne, zarośnięte cmentarze, przetrzebione biblioteki. To nie jest scena z republiki bananowej, lecz wizja naszego kraju, państwa, które do walki z okupantem hitlerowskim podczas II wojny światowej wystawiło czwartą co do wielkości armię wśród aliantów, państwa, które nie chce pamiętać o przeważającej części swoich rodaków, którzy mieli „nieszczęście” wyzwolić Polskę od strony Bugu, a nie Renu.

Po zmianie ustrojowej w 1989 r. zaczęto m.in. poprawiać historię. Przeobrażenia dotknęły też polskiego wysiłku zbrojnego podczas II wojny światowej.
Nagle okazało się, że polskie wojska idące ze wschodu zniewalają Polskę, a nie wyzwalają, że były wykonawcami poleceń Stalina. Z niektórych relacji wynika, że polskie wojsko walczące u boku Armii Czerwonej to była hołota w szynelach, nieidąca w bój bez upojenia spirytusowego, gwałcąca, rabująca po drodze, idąca na zachód nie po to, by wyzwolić swoją ojczyznę, z której wypędzili ich okupanci hitlerowscy i sowieccy,
ale by zaprowadzić porządek komunistyczny.

Głośna była swego czasu sprawa, kiedy to autor popularnych w latach 90. książek o historii PRL stwierdził, że kobiety z 1. Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki – czyli tzw. platerówki – to był frontowy dom publiczny dla żołnierzy armii Berlinga. Nie za bardzo rozumiem, czemu mają służyć owe przeobrażenia. Owszem, wiadome jest, że za PRL czyn zbrojny Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie był pomijany, pomniejszany, żołnierzy wracających z Zachodu spotykały represje.

Po 1989 r. historycy starają się to nadrobić, ale należy chyba zachować zdrowe proporcje i rozsądek.

Ci, którzy nie zdążyli na transport do Andersa, poszli do Berlinga – to była jedyna szansa na wyrwanie się z radzieckiego zesłania.

Nie tylko w minionym półroczu w mediach nie mówiło się o rocznicach związanych z wyzwalaniem ziem polskich przez 1. i 2. Armię Wojska Polskiego. Wał Pomorski, Kołobrzeg, forsowanie Odry – to wydarzenia, które zostały wypchnięte przez relacje z zawodów w rzucie beretem lub bicia rekordu w grze na łupinach kokosowych.
Stacje telewizyjne wolały uganiać się za jakimś niedźwiadkiem z berlińskiego zoo, niż pojechać w rocznicę forsowania Odry na cmentarz wojenny w Siekierkach, gdzie leży 1972 polskich żołnierzy poległych w tzw. operacji berlińskiej.

W 1945 r. 1. i 2. Armia Wojska Polskiego liczyły przeszło pół miliona żołnierzy, z czego, według obliczeń historyków wojskowości, w walkach wzięło udział 200 tys. Straty to ponad 50 tys. zabitych, rannych i zaginionych.
W dniach 14-17 stycznia 1945 r. 1. Armia WP, działając w składzie 1. Frontu Białoruskiego, uczestniczyła w operacji warszawskiej. Warszawę, zniszczoną przez Niemców po powstaniu 1944 r. w 84%, ogłoszono twierdzą. Została wyzwolona w wyniku działania trzech armii. Radziecka 61. Armia z przyczółka warecko-magnuszewskiego i 47. Armia z rejonu Modlina uderzyły w kierunku Błonia, tworząc

tzw. kocioł warszawski,

w którym znalazła się część sił 9. Armii niemieckiej. 1. Armia WP uderzyła na Warszawę siłami głównymi z południa, od strony przyczółka pod Warką, a częścią sił frontalnie, z rejonu Łomianek, Pragi i Wilanowa. 6. Dywizja Piechoty ugrupowana na prawym brzegu rzeki sforsowała Wisłę w rejonie Śródmieścia, Żoliborza i Wilanowa i 17 stycznia, jako pierwsza, wkroczyła do lewobrzeżnej Warszawy. Nieco później do miasta dotarły jednostki 2. Dywizji Piechoty, które sforsowały Wisłę na północ od miasta i reszta sił 1. Armii z południa.
Po stoczeniu kilku walk ulicznych i potyczek jednostki 1. Armii WP zajęły Warszawę i oczyściły ją z nieprzyjaciela. Oddziały inżynieryjne rozpoczęły rozminowanie i zbudowały pierwszy most pontonowy na Wiśle. W dniach 19-29 stycznia oddziały 1. Armii WP wykonały marsz z rejonu Warszawy do Bydgoszczy, osłaniając jednocześnie zagrożone prawe skrzydło 1. Frontu Białoruskiego, a następnie, w dwóch kolumnach, maszerowały w kierunku zachodnim. Po zdobyciu Złotowa, Jastrowia, Podgajów i sforsowaniu Gwdy 1. Armia WP przełamała główną pozycję obrony przeciwnika. Najcięższe walki stoczyła 4. Dywizja Piechoty o przesmyk Morzyca i na północ od jeziora Dobre, a 6. Dywizja – o ufortyfikowany Nadarzycki Rejon Umocniony. Rozszerzenie wyłomu, zdobycie Mirosławca pozwoliło odeprzeć liczne kontrataki przeciwnika na pozycji ryglowej Wału Pomorskiego. W pierwszych dniach marca 1. Armia WP rozpoczęła walki w ramach operacji pomorskiej, mającej na celu zniszczenie niemieckiej Grupy Armii „Wisła” i wyzwolenie Pomorza. Działając na styku 1. i 2. Frontu Białoruskiego, armia przełamała silną obronę przeciwnika pod Wierzchowem, okrążyła i zniszczyła część sił 10. Korpusu SS i wraz z wojskami radzieckimi rozwinęła natarcie na północ: częścią sił w kierunku Kamienia Pomorskiego, a częścią na Kołobrzeg.
18 marca 1945 r. po ciężkich walkach wojska polskie zdobyły Kołobrzeg. Z bitwą o Kołobrzeg związane są

symboliczne zaślubiny z morzem,

nawiązujące do aktu gen. Józefa Hallera z 10 lutego 1920 r. w Pucku. Choć pierwsze powojenne zaślubiny z morzem miały miejsce w Mrzeżynie 17 marca 1945 r. – dokonał ich ułan, kapral Sochaczewski z 1. Brygady Kawalerii – to do symboliki przeszły wydarzenia z 18 marca zorganizowane przez 7. pułk piechoty 3. Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta, kiedy to po mszy polowej, przemówieniu ppłk. Piotra Jaroszewicza, ówczesnego zastępcy dowódcy 1. Armii WP ds. polityczno-wychowawczych, kapral Franciszek Niewidziajło z plutonu dział 45 mm 3. batalionu 7. pułku 3. Dywizji Piechoty wrzucił do morza złoty pierścień, a w falach Bałtyku zamoczone zostały sztandary jednostek walczących o miasto. W Kołobrzegu stoi pomnik upamiętniający to wydarzenie, jednak znajduje się on trochę dalej od miejsca zaślubin.
W ramach operacji pomorskiej inne jednostki 1. Armii WP walczyły pod Kamieniem Pomorskim i Dąbiem Szczecińskim, po czym zorganizowały obronę przeciwdesantową wybrzeża Bałtyku. 1 Brygada Pancerna im. Bohaterów Westerplatte, walcząc w składzie 2. Frontu Białoruskiego, zdobywała Wejherowo, Janowo, biła się pod Łężycami, Wielkim i Małym Kackiem, o Gdynię i Gdańsk, a na koniec o Kępę Oksywską.
16 kwietnia oddziały 1. i 2. Dywizji, po przygotowaniu artyleryjskim, sforsowały Odrę i umocniły się na zachodnim brzegu. 3. Dywizja Piechoty i część sił 2. Dywizji Piechoty wraz z 4. pułkiem ciężkich czołgów i 13. pułkiem artylerii pancernej uderzyły z przyczółka i włamały się w obronę niemiecką. Aby przyspieszyć tempo natarcia i zabezpieczyć północne skrzydło 1. Armii, w nocy z 16 na 17 kwietnia, na prawym skrzydle, wprowadzono do walki 6. Dywizję, co przechyliło szalę na korzyść wojsk polskich. 18 kwietnia jednostki 1. Armii WP przełamały główny pas obrony i osiągnęły wschodni brzeg Starej Odry. 19 kwietnia drugorzutowa 4. Dywizja Piechoty, wzmocniona czołgami i działami pancernymi, wspólnie z 3. Dywizją uderzyła spod Wriezen w skrzydło wojsk hitlerowskich. Dzięki powodzeniu tego manewru 2. Dywizji udało się sforsować Starą Odrę. Nieprzyjaciel rozpoczął odwrót i armia przeszła do działań w kierunku Oranienburga i Berlina. 30 kwietnia 1945 r. wojska polskie zostały włączone do bitwy o Berlin. 2 maja 1945 r. nad stolicą hitlerowskich Niemiec załopotał polski sztandar – dokonali tego żołnierze 7. baterii 3. dywizjonu 1. Pułku Artylerii Lekkiej z 1. Dywizji Kościuszkowskiej, którzy zatknęli na środku trzeciej kondygnacji Siegessäule (pruskiej kolumnie zwycięstwa) w parku Tiergarten biało-czerwony sztandar. Drugą flagę na balustradzie drugiej kondygnacji, na polecenie por. Piotra Potapskiego, powiesili żołnierze z 8. baterii 3. dywizjonu. Trzecią flagę powiesiło pięciu polskich żołnierzy z 1. Dywizji Piechoty (ppor. Mikołaj Troicki, plut. Kazimierz Otap, kpr. Antoni Jabłoński oraz kanonierzy Aleksander Kasprowicz i Eugeniusz Mierzejewski). Pod sam koniec wojny krwawą i ciężką bitwę stoczyła 2. Armia Wojska Polskiego – przeszła ona do historii jako bitwa pod Budziszynem. Rozpoczęła się 21 kwietnia 1945 r. i trwała zasadniczo do ok. 26 kwietnia. Była to ostatnia udana ofensywa niemiecka podczas wojny. W tym czasie cała 2. Armia WP poniosła bardzo ciężkie straty.

2. Armia straciła 57% swoich czołgów i dział pancernych, 20% moździerzy i innych dział, a straty w ludziach wyniosły 4902 poległych, 2798 zaginionych bez wieści i 10,5 tys. rannych. Polacy wzięli też udział w operacji na kierunku praskim, docierając 10 maja w rejon Mělníka, a pododdział rozpoznawczy dotarł na przedmieścia Pragi.

Na Zachodzie od grudnia 1943 r. walczył 2. Korpus Polski w składzie brytyjskiej 8. Armii, który uczestniczył w kampanii włoskiej. W maju 1944 r. Polacy walczyli na Linii Gustawa, odgrywając kluczową rolę w zdobyciu klasztoru Monte Cassino. Na tamtejszym cmentarzu spoczywa 1051 polskich żołnierzy wraz ze zmarłym w 1970 gen. Władysławem Andersem. Na cmentarzu jest napis: „Przechodniu, powiedz Polsce, żeśmy polegli w jej służbie”, a na szczycie wzgórza stoi obelisk z frazą: „My, żołnierze polscy, oddaliśmy Bogu ducha, Ziemi Włoskiej ciało, a serca Polsce”. Polacy walczyli następnie na Linii Hitlera, a w lipcu 1944 r. na wybrzeżu Morza Adriatyckiego, gdzie wyzwolili Ankonę. Walki prowadzone były też o Linię Gotów. W kwietniu 1945 r. 2. Korpus Polski brał udział w bitwie o Bolonię. 20 kwietnia oddziały 2. Korpusu sforsowały rzeki Giana i Idice, a 21 o godzinie 6.05 9. Batalion Strzelców Karpackich (po bitwie batalion otrzymał miano „Bolońskiego”) z 3. Brygady wkroczył jako pierwszy do Bolonii i zawiesił nad miastem polską flagę. O godzinie 8.00 do miasta weszli Amerykanie z 5. Armii. O tempie posuwania się świadczy odległość przebyta w ostatniej fazie: Polacy mieli do przebycia 50 km, a Amerykanie zaledwie 20 km.
2. Korpus Polski przez 13 dni wiązał walką trzy doborowe dywizje niemieckie (26. pancerną oraz 1. i 4. spadochronowe), brawurowo forsując cztery rzeki i dziewięć kanałów, umocnionych pod względem inżynieryjnym i zażarcie bronionych. Przełamanie frontu pod Bolonią i wyzwolenie tego miasta miało decydujące znaczenie dla zadania Niemcom ostatecznej klęski na froncie włoskim. Oddziały 2. Korpusu Polskiego wkroczyły do Bolonii witane owacyjnie przez miejscową ludność. Po bitwie o Bolonię korpus pozostawał w składzie wojsk okupacyjnych. W 1946 r. został przeniesiony do Wielkiej Brytanii. W walkach we Włoszech zginęło 2,6 tys. Polaków. Inna jednostka, która wsławiła się w walkach w latach 1944-1945, to 1. Samodzielna Brygada Spadochronowa gen. Stanisława Sosabowskiego, użyta w operacji „Market-Garden” we wrześniu 1944 r. Brygada wskutek błędów w zaplanowaniu desantu straciła 23% stanu osobowego. 31 maja 2006 r. w uznaniu zasług położonych w wyzwoleniu Holandii 6. Brygada Desantowo-Szturmowa im. Generała Brygady Stanisława Franciszka Sosabowskiego z Krakowa, która jest spadkobierczynią tradycji, otrzymała z rąk królowej Beatrix Order Willema I. 1 sierpnia 1944 r. wylądowała w Normandii 1. Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka, która odniosła zwycięstwo w bitwie pod Falaise, wyzwoliła Bredę w Holandii, kończąc swój szlak bojowy 6 maja 1945 r., gdy dociera do bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven.
Pod koniec maja 1945 r. liczba żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych wyniosła 210 tys. Po zakończeniu wojny w latach 1946-1947 żołnierze polscy pełnili służbę w okupowanych Niemczech i we Włoszech, aż do rozwiązania tych formacji w 1947 r. Specjalnie dla Polaków, którzy nie chcieli wracać do komunistycznej Polski, alianci utworzyli Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia, który umożliwiał emigrację np. do Stanów Zjednoczonych, Australii, a także ułatwiał podjęcie pracy w Wielkiej Brytanii czy też służbę w brytyjskiej armii. Część żołnierzy walczących na Zachodzie powróciła do kraju, często padając ofiarą terroru stalinowskiego, część pozostała na emigracji. Zasadniczą działalność korpus zakończył w 1949 r. Żołnierze w większości udali się do Stanów Zjednoczonych, Kanady, Australii i państw Ameryki Południowej.
Na ogólną liczbę 249 tys. żołnierzy PSZ na Zachodzie do Polski powróciło 105 tys. W ewidencji Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia znalazło się natomiast 120 tys. osób.

Nie ma miejsca na opisanie całej kampanii polskiego wojska w 1945 r. na ziemiach polskich i innych frontach świata, a zaprezentowane powyżej bitwy to tylko wybiórczy ich przegląd. Niepokojące jest to, że od dłuższego czasu daje się zauważyć swego rodzaju histerię i alergię nie tylko na wszystko, co lewicowe (bo to jest wiadome od dawna), ale też na czyn zbrojny polskich żołnierzy walczących wraz z Armią Czerwoną, nie wspominając już o planach zabrania uprawnień kombatanckich partyzantom Gwardii Ludowej i Armii Ludowej.

Filmy takie jak „Kierunek Berlin”, „Jarzębina czerwona”, „Ostatnie dni” czy „Kwiecień” znikły z naszej telewizji lub są pokazywane w nocy, z tzw. poprawnym komentarzem – wiadomo jakim.

Skanseny militarne są dewastowane i rozkradane, likwiduje się izby pamięci, znikają tablice pamiątkowe – jak ostatnio w Poznaniu, gdy po remoncie elewacji Opery usunięto tablicę związaną z walkami o miasto w 1945 r.
Kombatancki elektorat zaczyna się naturalnie wykruszać, co nie znaczy, że nie należy darzyć go szacunkiem. Tym bardziej nie powinno się kupczyć jego głosami przed wyborami. Wielu działaczy SLD jest chyba pogubionych, boi się głośno i wyraźnie bronić historii, opluwanej i kopanej bezlitośnie w ramach „polityki histo(e)rycznej”. Nie depczmy ołtarzy przeszłości, zachowajmy umiar, miejmy szacunek dla 18-letnich żołnierzy, którzy w kwietniu 1945 r. wsiadali do barek desantowych, by przeprawić się pod huraganowym ogniem przez Odrę, by bić się o wolną Polskę.

Szanujmy też tych, których krew piły maki na stokach wzgórza Monte Cassino, i tych, którzy wrócili z Zachodu, ale ze strony PRL spotkały ich szykany. Nie wartościujmy krwi polskiego żołnierza.

Łukasz Jastrząb
Autor jest doktorem nauk historycznych, zajmującym się dziejami najnowszymi

w51

[b]Minister kradnie tradycję? [/b]

Szczygło odpolitycznia bitwę pod Lenino

Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło sprzeciwił się „upolitycznianiu obchodów rocznicy bitwy pod Lenino” i „zawłaszczaniu tej daty”. Mówi to polityk, który zerwał wszelkie kontakty MON ze związkami żołnierskimi zrzeszającymi weteranów bitwy i którego formacja wielokrotnie okazywała pogardę lewicowym kombatantom oskarżając ich o „przyniesienie do Polski na bagnetach komunizmu”.

Szczygło tłumaczył wczoraj swoje nadzwyczajne zainteresowanie w okresie przedwyborczym weteranami walczącymi pod Lenino. Powtórzył, iż w rocznicę bitwy, 12 października br. zamierza wziąć udział w uroczystościach rocznicowych: – Chcę, aby ta data już nigdy nie była zawłaszczana, by stała się jedną z dat historii polskiego wojska. W uroczystościach chodzi przede wszystkim o to, by odpolitycznić tę datę, by stała się ona jedną z dat w historii żołnierza polskiego, który walczył na wielu frontach. Jednocześnie przedstawił żołnierzy walczących w 1 Armii Wojska Polskiego jako ludzi, którzy o niczym innym nie marzyli, jak tylko o ucieczce „z tak zwanego sowieckiego raju”.

Przypomnijmy więc, że w tym roku – właśnie za rządów Szczygły w MON – weterani po raz pierwszy od wielu lat nie pojadą w rocznicę bitwy do Lenino.

Wybierze tam się tylko prywatnie grupa kombatantów jednym autokarem. Ich nieobecność spowodowana jest m.in. obcięciem przez MON jakiejkolwiek pomocy dla lewicowych związków kombatanckich, których nie stać na zorganizowanie większego wyjazdu. Dotychczas weterani regularnie wybierali się w towarzystwie wysokich przedstawicieli polskiego państwa pod Lenino, a wszystko skończyło się z chwilą, gdy do władzy doszedł PiS. „TRYBUNA” opisywała też niedawno wojnę wypowiedzianą przez Szczygłę Związkowi Żołnierzy LWP, który zostanie wkrótce wyrzucony z pomieszczeń przy ul. 11 Listopada w Warszawie. PiS forsuje ponadto projekt nowej ustawy o kombatantach, która ma odebrać uprawnienia wielu żołnierzom idącym do Polski ze Wschodu, ponieważ po wojnie służyli w milicji, KBW lub włączyli się w działalność polityczną po stronie „władz komunistycznych”.

.........

Kawał ... łobuza i drania Brick wall

w51

Aktualizacja wstępniaka

egoista99

W51 myślenie boli ..co widac wyraznie w TV przy udzielanych odpowiedziach...

Rumcajs

Panowie....
przecież widać,że TV chce pisac sobie historię na nowo